#2 Thursday Night Evolve

Spoiler:

Nagle na titantronie wyświetla się obraz. Kamera przenosi nas do więzienia. Kamerzysta stoi przed biurkiem naczelnika. Ściany całego pomieszczenia są obdrapane, wszystkie okna mają kraty, drzwi są metalowe, a do tego wzmacniane. Naczelnik podpisuje jakiś dokument i przekazuje go w stronę operatora kamery.

Naczelnik: Jeżeli naprawdę chce pan tam wejść, musi pan to podpisać. To jest oświadczenie, że rozumie pan zagrożenie i nie będzie chciał wytoczyć sprawy do sądu naszej placówce, jeżeli cokolwiek się panu tam stanie. *Operator kamery podpisuje dokument* Podziwiam pańską odwagę. W takim razie... proszę za mną.

Naczelnik wstaje i wyciąga z szuflady komplet kluczy. Na początku otwiera wielkie, stalowe drzwi, które mają trzy zamki. Następnie idzie krótkim korytarzem. Bardzo brudnym i ciemnym. Na suficie świeci się bladym światłem tylko jedna żarówka. Drugie drzwi są skonstruowane bardzo podobnie do tych poprzednich. Naczelnik je otwiera.

Naczelnik: Dalej musi pan radzić sobie sam. Cela, której pan szuka, znajduje się na samym końcu korytarza, po prawej stronie. Kiedy pan skończy, proszę po prostu podejść do drzwi i nacisnąć dzwonek. Zobaczę pana w kamerze i otworzę bramę. I jeszcze jedno... lepiej nie zbliżać się za bardzo do cel.

Kamera dość mocno się trzęsie, a my słyszymy szybki oddech operatora, który wyraźnie się boi. Nie ma się co dziwić. Z niektórych cel dochodzą bełkoty, z niektórych krzyki. W jeszcze innych panuje kompletna cisza, która wcale nie oznacza, że nikogo tam nie ma... i to, że ktoś milczy zamknięty w takim miejscu... chyba wcale nie jest pocieszające. W końcu kamerzysta dociera do końca korytarza i obraca obiektyw w prawo, zaglądając do celi. Z cienia wyłania się postać... bardzo znajoma. To Kenneth Riddle, który klaszcze w dłonie...

Kenneth Riddle: Brawo, brawo, brawo! Właśnie pokonałeś rywala, który był dziesięć razy słabszy od Ciebie. Federacja musiałą zestawić Cię z kimś takim, aby Twój wizerunek niepowstrzymanego osiłka nie podupadł za bardzo po tym, jak tydzień temu pokornie odklepałeś w walce ze mną. Ludzie są głupi i pewnie szybko zapomną o tym fakcie... ale ja nie zapominam... i wiem, że Ty też nie zapomnisz. I to już teraz bardzo Cię boli. Na samą myśl o mnie, będziesz miał ciarki na tych swoich nienaturalnie rozrośniętych plecach. Będziesz wiedział, że mowa o kimś, z kim nie możesz się równać nawet w najlepszym swoim dniu. Ryback.. jak mogłeś szczerze sądzić, że jesteś w stanie mnie pokonać?! Zresztą... przyzwyczaiłem się do tego. Wszystkie moje słowa są z miejsca kwestionowane przez każdego, kto myśli, że złapał boga za nogi i jest najlepszy na świecie. Ja muszę użerać się z każdą taką jednostką osobno i udowadniać setny raz, że absolutnie NIKT nie może się ze mną równać. Jak głupim trzeba być żeby myśleć, że można przechytrzyć MNIE!? Od zawsze zajmowałem się zgłębianiem wiedzy na temat ludzkiego umysłu... schematów, jakie nim kierują. To mnie fascynuje, pozwala lepiej zrozumieć to wszystko z czym muszę się mierzyć każdego dnia. Dzięki temu wyprzedzałem rywali nie o krok, a co najmniej o dwa... myślę, że pamiętacie Einara Hallvarda, czyż nie? To idealny przykład tego o czym mówię. Znalezienie słabego punktu u człowieka pozwala go złamać... a złamany człowiek... przegrywa walkę zanim ona się właściwie rozpocznie. No dobrze, ale ktoś mógłby mi zarzucić, że mnie także można złamać, jak każdego. No i tutaj... tutaj się mylicie, moi drodzy. Od zawsze szukałem sposobu na to, aby uodpornić się na działanie tradycyjnych schematów. Póki co powiem jedynie, że udało mi się... ale nie jest to ani bezpieczne... ani humanitarne. Oczywiście znaleźli się śmiałkowie, którzy sądzili, że chcą poddać się tego typu terapii, że są wystarczająco silni psychicznie, aby temu podołać. Cóż... nie byli... i to jest główny powód, dla którego tu jestem...

Kenneth zbliża się do krat, opiera się na nich.

Kenneth Riddle: Jestem tutaj dlatego, że chciałem pomóc ludziom, którzy nie byli gotowi na pomoc. Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Teraz wiem... że mogę złamać każdego, a mnie nie może złamać NIKT! Czego by jednak nie mówić... siedzenie w tym miejscu nie jest zbyt wygodne. Ale to nie powinno być problemem przez długi czas. Praca w PHW w ramach resocjalizacji... powiedzmy, że otworzyła dla mnie nowe furtki. Przedwczesne zwolnienie za dobre sprawowanie może się znacznie przyspieszyć. Gdybym był jakimkolwiek z moich rywali to błagałbym, aby to się nie wydarzyło. Teraz musicie się obawiać Kennetha Riddle'a tylko w czwartkowe wieczory. Wkrótce będziecie musieli oglądać się za siebie każdego dnia, o każdej porze... A kiedy już będę wolny... może opowiem Wam nieco więcej o metodach, które mnie tu wpakowały.

Riddle rozgląda się po wnętrzu swojej celi.

Kenneth Riddle: Tak, wiem... to miejsce i fakt, że w nim tkwię, nie poprawiają mojej wiarygodności. Ale powiem Wam coś, na co być może nie wpadliście. Fakty wymieszane z fikcją sprawiły, że kompletnie zatraciliście zdolność odsiewania jednego od drugiego. Z tego samego powodu stawiacie na równi wyimaginowane twory ludzkiej wyobraźni, postacie grane przez ludzi... ze mną. Ja jestem człowiekiem takim, jak Wy. Moja historia mogłaby być historią każdego z Was. Nie gram nikogo. Nie gram żniwiarza, tancerza, rycerza, murarza, tynkarza, złomiarza czy kolarza. I to ma swoje plusy... ale i minusy. Największym minusem jest to, że nie jestem wybielony. Wszystkie moje dobre i złe decyzje widać, jak na dłoni. Nie ukryję tego za maską "kreacji". Plusem jest za to swoboda i autentyczność. I ja wiem, że część z Was ma świadomość. Ale fakty są takie, że 80% z Was gardzi takimi wartościami i woli bohaterów lub antybohaterów rodem z filmów. Ja jestem gościem, który boleśnie sprowadzi Was na ziemię, a Waszych herosów obróci w pył...

Kenneth uśmiecha się złowieszczo, po czym cofa się w zacienioną część celi. Dzięki temu jego postać znika z pola widzenia...